Ինչո՞ւ են մարդիկ բղավում

Մի անգամ Ուսուցիչը աշակերտներին հարցրեց.

— Ինչո՞ւ են մարդիկ կռիվների ժամանակ բարձրացնում իրենց ձայնը։

— Միգուցե նրանց համբերության բաժակն է լցվում, — հավելեցին աշակերտները։

Արկածներ երկնային գրասենյակում կամ ինչպես ես սովորեցի երազել

Մի օր, քայլելով շողշողացող փրփրացող սերֆի երկայնքով, հանկարծ մեծ ցանկություն զգացի ինձ հետ վերցնել օվկիանոսի մի կտոր, որպեսզի մենք միշտ միասին լինենք, միշտ մոտիկ…
Բայց ինչպե՞ս կարող ես քեզ հետ վերցնել օվկիանոսը:

Ես սկսեցի մտածել…
Ինչպե՞ս կարող եմ դա անել: Իսկ ի՞նչ կարող է դա լինել։
…Իսկ եթե դա ջրի էներգիան կրող խիճ է, թափանցիկ կանաչ զմրուխտ…

Ratatouille մուլտֆիլմի թարգմանությունը

-Là, c’est moi. Il est clair qu’il y a quelques petites choses à revoir dans ma vie. Qu’est ce qui ne va pas? Primo, je suis un rat. Autrement dit, la vie est dure. Secondo, j’ai un odorat un un sens du goût extrêmement développés…Farine, oeuf, sucre…une touche de vanille. Oh, un zeste de citron!

-Ահա և ես։ Հասկանալի է, որ իմ կյանքում վերանայելու մի քանի բան կա։ Իսկ ի՞նչ է պատահել։ Նախ, ես առնետ եմ։ Այսինքն՝ կյանքը բարդ է։ Երկրորդը՝ ունեմ չափազանց զարգացած հոտառություն և համ․․․ ալյուր, ձու, շաքարավազ․․․ վանիլի հպում։ Օ՛, կիտրոնի կեղև։

Առակ ամենակարևոր հարցի մասին

Այդ օրը, ասես դիտմամբ, ամեն մի այցելու ուսուցչին տալիս էր միայն մեկ՝ ամենագլխավոր հարցը. «Ի՞նչ կլինի մահից հետո»։

Ուսուցիչը միայն ժպտում ու չէր պատասխանում։

Երկու գիրք

Գրապահարանի վրա երկու գիրք կար․ մեկը թանկարժեք՝ գեղեցիկ պատյանով, իսկ մյուսը էժան և փնթի։
Գրքերի տերը կարդաց թանկարժեք գիրքը և ասաց․
—Ո՛չ մտքին, ո՛չ սրտին։
Կարդաց էժան գիրքը, հուզվեց և խոստովանեց, որ հոգու համար ավելի օգտակար բան դեռ չէր կարդացել։
Բայց երկուսն էլ թողեց գրապահարանին։ Մեկը հոգու համար, իսկ մյուսը՝ հյուրերի։ Որպեսզի նրանք գան ու տեսնեն, որ իր տանը գեղեցիկ գրքեր նույնպես կան։

Թարգմանությունը՝ Գևորգ Տեր-Թորոսյանի

Նապաստակը և կրիան

Մի օր նապաստակը սկսեց ծաղրել կրիային այդքան դանդաղ լինելու համար:

-Դու երբևէ որևէ տեղ հասե՞լ ես — հարցրեց նա ծաղրելով և ծիծաղելով։

-Այո՛, — պատասխանեց կրիան, — ես այնտեղ էլ ավելի շուտ եմ հասնում, քան կարծում ես, նույնիսկ քեզ հետ մրցավազք կանցկացնեմ ու կապացուցեմ դա:

Ներողամտության ուժը

Ժամանակին մի փոքրիկ գյուղում ապրում էր մի ծերունի։ Նա հայտնի էր իր իմաստությամբ և ամեն մի խնդիր լուծելու կարողությամբ։ Մի օր մի երիտասարդ եկավ իմաստուն ծերունու մոտ և ասաց.

— Ես խնդիր ունեմ։ Ես ինչ-որ մեկի կողմից խաբված եմ եղել և վրեժ եմ ուզում լուծել։ Ի՞նչ պետք է անեմ։

Մեջբերումներ Մաքս Ֆրայի «Պարզ կախարդական բաներ» գրքից

Մանրուքներով զարմանալու ուրախ հնարավորությունն այնքան է լցնում կյանքը, որ կարող ես քեզ թույլ տալ այլ բան չցանկանալ:

Բոլորը միշտ հեռանում են ընդմիշտ: Անհնար է վերադառնալ՝ մեր փոխարեն միշտ ուրիշն է վերադառնում։

Որդին և ծեր հայրը

Հին ժամանակ քաղաքներից մեկում կար մի սովորույթ՝ խեղդել ծեր մարդկանց։ Տան տերը ծերանում է, որդին բռնում է նրա ձեռքից, տանում և ափից ջուրը նետում։

Մի երիտասարդ տղայի հայրը ծերացել էր և նա նրան ասաց.

Երբեք չհանձնվել

Մի օր ֆերմերի ավանակը ընկավ ջրհորը։ Կենդանին ժամերով խղճահարությամբ լաց էր լինում, երբ ֆերմերը փորձում էր հասկանալ, թե ինչ անել: Ի վերջո նա որոշեց, որ կենդանին ծեր է, և ջրհորը, այնուամենայնիվ, պետք է ծածկել և պարզապես չարժեր ավանակին հետ բերել: Նա հրավիրեց իր բոլոր հարևաններին մոտենալ և օգնել իրեն։ Նրանք բոլորը բռնեցին մի բահ և սկսեցին ցեխը բահով լցնել ջրհորը: Սկզբում ավանակը հասկացավ, թե ինչ է կատարվում և սարսափելի լաց եղավ։ Հետո, ի զարմանս բոլորի, նա լռեց։