Մեջբերումներ Մաքս Ֆրայի «Պարզ կախարդական բաներ» գրքից

Մանրուքներով զարմանալու ուրախ հնարավորությունն այնքան է լցնում կյանքը, որ կարող ես քեզ թույլ տալ այլ բան չցանկանալ:

Բոլորը միշտ հեռանում են ընդմիշտ: Անհնար է վերադառնալ՝ մեր փոխարեն միշտ ուրիշն է վերադառնում։

Խնդիրն այն է, որ մենք երաշխիք չունենք, որ մեզ հետ ինչ-որ բան «իրականում» կատարվում է: Հասկանում եք, երբ նստում եք տան զուգարանում, պարզապես պատճառ չունեք ինքներդ ձեզ հարցնելու՝ արդյոք դա ձեզ հետ «իսկապե՞ս» պատահում է, թե՞ ոչ… Գիտե՞ք, կարող է պատահել, որ դուք սովորական բանջարեղեն եք, և դուք մահացել եք վաղուց՝ ինչ որ խոտակեր հրեշ հաջողությամբ կուլ է տվել ձեզ, որի ստամոքսային հյութն ընդունակ է մարսված սննդի մեջ միանգամայն հավանական հալյուցինացիաներ առաջացնել: Այսպիսով, դուք պարզապես վայելում եք ձեր հրաշալի հետաքրքիր կյանքի ջախջախիչ պատրանքը, ի վերջո… Ու՞մ է դա հետաքրքրում: Ամեն դեպքում, մենք ոչինչ չունենք, բացի մեր սեփական զգացողություններից… Իսկ մեզ ի՞նչ է հետաքրքրում, որ հրեշը մեզ խաղաղ մարսում է, եթե մեր զգացողությունները մեզ ասում են, որ մենք նստած ենք բլրի գագաթին, այս սպիտակ երկնքի տակ և քորում ենք մեր լեզուները…

Ոչինչ ձեզ այնքան չի հոգնեցնում, որքան ուրիշի համար բարեխղճորեն կատարված աշխատանքը:

Դուք պետք է սիրեք և գովաբանեք ինքներդ ձեզ: Նման պատասխանատու գործը մի՛ վստահեք օտարներին։

…Ես նախընտրում եմ ապրել այն մտքով, որ ես Տիեզերքի միակ կենդանի էակն եմ, և օգնության սպասելու կարիք չկա։ Այսպիսի համոզմունքը լավ արդյունքներ է բերում…

«Ամեն դեպքում, դուք հետդարձի ճանապարհ չունեք», – կոշտ ասաց Ջուֆինը: -Որովհետև «հետդարձի ճանապարհ» ընդհանրապես չկա։ Սա ևս մեկ հանգստացնող հեքիաթ է, նրանցից մեկը, որը մեզ համար այնքան լավ է փոխարինում օրորոցայինին…

― Դուք դեռ չե՞ք հոգնել հանելուկներով խոսելուց:
―Այն, ինչից ես իսկապես հոգնել եմ, հանելուկներով խոսելն է:

― Մահվան հետ հեշտ է հաշտվել,֊ ծերունին ինձ անսպասելի խստությամբ ասաց, ֊օր առ օր, դարեր շարունակ մենք նրան ասում ենք. «ոչ այսօր», և նա համաձայնվում է և նահանջում։ Հաճելի է նրա հետ բիզնես անելը: Եվ միայն մեկ անգամ է մահը գործում յուրովի, բայց դա բավական է…

Թարգմանությունը՝ Նարե Ազարյանի

Счастливая возможность удивляться по пустякам так переполняет жизнь, что можно позволить себе не желать ничего иного.

Все всегда уезжают навсегда. Вернуться невозможно — вместо нас всегда возвращается кто-то другой.

Проблема в том, что у нас нет никаких гарантий, что с нами вообще хоть что-топроисходит «на самом деле»! Видишь ли, когда ты сидишь в уборной у себя дома, у тебя просто нет повода спросить себя, «на самом деле» это с тобой происходит или нет… Знаешь, а вполне может быть, что ты — обыкновенный овощ, и тебя давным-давно благополучно сожрало какое-то травоядное чудовище, желудочный сок которого способен вызывать совершенно правдоподобные галлюцинации у перевариваемой пищи. Так что ты просто наслаждаешься сокрушительной иллюзией своей замечательной интересной жизни, напоследок… Какая разница? В любом случае, у нас нет ничего, кроме наших собственных ощущений… И какое нам дело до мирно переваривающего нас монстра, если наши ощущения говорят нам, что мы сидим на вершине холма, под этим белым небом, и чешем языки… 

Ничто так не утомляет, как сделанная на совесть чужая работа!

Себя надо любить и хвалить. Не поручать же такое ответственное дело чужим людям!»

…я предпочитаю жить с мыслью, что я – единственное живое существо во Вселенной, и помощи ждать неоткуда. Такого рода убежденность приносит неплохие результаты…

— Пути назад у тебя в любом случае нет, — жестко сказал Джуффин. — Потому что никакого «пути назад» вообще не существует. Это просто очередная успокительная сказка, из тех, что так хорошо заменяют нам колыбельную…

— Вы еще не устали говорить загадками?
— От чего я действительно устал, так это от необходимости говорить отгадками!

— Со смертью тоже легко договориться. — С неожиданной суровостью сказал мне старик. — День за днем, на протяжении столетий, мы говорим ей: «только не сегодня», и она соглашается и отступает. Одно удовольствие иметь с ней дело! И только однажды смерть поступает по-своему, но этого вполне достаточно..