Որդին և ծեր հայրը

Հին ժամանակ քաղաքներից մեկում կար մի սովորույթ՝ խեղդել ծեր մարդկանց։ Տան տերը ծերանում է, որդին բռնում է նրա ձեռքից, տանում և ափից ջուրը նետում։

Մի երիտասարդ տղայի հայրը ծերացել էր և նա նրան ասաց.

— Արի՛ ինձ հետ, հայրի՛կ, դու արդեն ծերացել ես և եկել է ժամանակը քեզ խեղդելու։

Անելու ոչինչ չկա․ դժբախտ ծերունին մեկնեց։ Որդին նրան հասցրեց դեպի գետի բարձր ափը, բայց հենց որ նա պատրաստվում էր հորը հրել ժայռից ջրի մեջ, երբ նա աղաչեց.

— Խնդրու՛մ եմ, որդի՛ս, մի՛ խեղդիր ինձ այստեղ։

Լսելով այդ խոսքերը, տղան որոշեց և ասաց.

— Հայրս նույնպես խեղդել է իր հորը, հենց նույն վայրում։ Եվ փաստացի երբ ես ծերանամ, իմ որդին էլ ի՞նձ է խեղդելու։

Եվ նա խղճաց հորը, տարավ տուն և սկսեց կերակրել ու խնամել՝ մինչև մահ։ Շուտով ամբողջ քաղաքն իմացավ այս դեպքի մասին, և նրա բնակիչները դադարեցին խեղդել իրենց ծերերին։

Թարգմանությունը՝ Մարիաննա Մանուկյանի

В старые времена в оном городе бытовал такой обычай: топить стариков. Состарится хозяин дома, сын берёт его за руку, ведёт и сбрасывает с берега в воду.

У одного юноши состарился отец, и юноша сказал ему:

— Идём со мной, отец, ты уже состарился, и пришло время тебя утопить.

Делать нечего, оправился несчастный старик в свою последнюю дорогу. Привёл его сын на высокий берег реки. Но едва лишь он собрался столкнуть отца с обрыва в воду, как тот взмолился:

— Прошу тебя, сын, не топи меня на этом же месте.

Услышав эти слова, юноша задумался и сказал себе:

— Мой отец тоже утопил своего отца, да ещё на этом же самом месте. Стало быть, когда я состарюсь, мой сын тоже здесь утопит меня?

И он пощадил отца, отвёл обратно домой и стал кормить и заботиться о нём до самой смерти. Об этом случае вскоре узнал весь город, и его жители перестали топить своих стариков.